Tranzicija

Termin Tranzicija, svima nama dobro poznat po toj famoznoj "epohi", od devedesetih pa na ovamo,  iz koje nikako da izađemo. Jedini, makar terminološki izlaz poznat nam je jedino kao etiketa na čelu većine građana - tranzicioni gubitnik. Dakle, nešto tako neminovno, skoro poput evolucije, a nametnuto nam od naših političkih i ekonomskih (pseudo)elita; nešto što je navodno bio put ka progresivniijem, boljem, demokratskijem stepenu društvenog razvoja, te stoga i više po mjeri čovjeka, podijelilo nas je na uspješne i neuspješne - valjda na one koji su položili ispit i one koje nisu. U svakom slučaju, izrodilo je nas gubitnike, izrodilo je društvo gubitnika i pobjednika. Prvih i drugih. (Da ne pominjemo mogućnost implikacija i množenja istih po pitanju socijalnih podjela koje su potpuno fragmentisale društvo i izopštile pojedinca iz cjeline,ostavljajući ga samog sa zamkama sopstvenog individualizma i imperativa (post)modernog (kulturološki gledano) i hiperindustrijskog (sistemski gledano) vremena. Toliko o progresu. A i o tranziciji.

E sada, kako opet raspravljati, ili čak uzimati kao opciju kurs prakse u okviru tako kompromitovanog termina. Šta je onda ta nova tranzicija?

Polazeći od definicije tzv Tranzicionih pokreta tranzicija koja je u pitanju je prelaz iz hroničnog i neodrživog status quo u održivije stanje, odnosno prelaz pojedinca, grupe ili zajednice iz trenutnog načina života, okovanog mnogim zavisnostima od vrha sistemske piramide, ka održivijem načinu života i time održivijem i otpornijem pojedincu, grupi, zajednici na sve nedaće koje nose vjetrovi globalizacije. Dakle, čvrsta odluka i način uzdaj se u se i u svoje kljuse da pojedinac ili data zajednica budu inicijatori sopstvene evolucije i(li) društvene promjene koju žele da vide.